Een heftige trip bij café de Kwip

Het was een avond waarop, naar later bleek, ruim 80mm regen viel. Dit is wat we normaal gesproken over een maand verspreid te verduren krijgen. Onderweg zagen we doorweekte boeren noodgreppeltjes graven op hun land, de brandweer pompte ondergelopen kelders leeg. Een perfecte avond dus om moeders de vrouw alleen op de bank achter te laten en met de vereniging op pad te gaan.



Voor de 2e keer sinds het haar bestaan, was er een introducé die de vereniging verwelkomde. Dit keer was het de pleejer die er voor zorgde dat de meeste leden met minder naar huis gingen dan waar ze mee gekomen waren. De preses bracht ons naar het mooie etablissiment van Miranda. Normaal gesproken heeft het oog dan een chagarijnig humeur omdat dit betekent dat er niet gedronken kon worden. Dit keer deerde het hem niet, hij moest immers nog steeds bijkomen van de vorige 2 uitjes met de vereniging.



Voordat we bij Miranda aankwamen stond er eigenlijk een andere kroeg op het programma, café de Bakkerij in Zevenbergen. Omdat hier uitgerekend deze avond de plaatselijke blokfluitvereniging een live-concert gaf zijn we snel verder gereden, de groupies achter ons latend. Onze introducé was tevens navigator maar hier zakte hij al door de mand, "hij wist het ook allemaal niet meer".



Tussen de regendruppels door zagen we daar Café de Kwip verschijnen. "Het café voor jong en oud" als we het visitekaartje moeten geloven. Waarschijnlijk wordt dit café normaal gesproken bezocht door de blokfluitfreaks, een andere reden voor de stilte in de kroeg kan ik niet bedenken. Dit mocht de pret niet drukken, de zorgen van Miranda waren meer dan goed. Ook de muziek was behoorlijk wat de vereniging adoreert.



Over het kaarten van deze avond kan ik kort zijn, de dove en onze introducé hebben de grootste winst meegenomen. De neukfout had dit al snel door en zorgde ervoor dat hij zijn winstkansen spreidde door de steenpuist op de gokkast te strelen. Niet zonder succes overigens, hier werd meer mee verdiend dan met het kaarten.



De Dove moet tegenwoordig op zaterdag helder zijn dus er werd besloten dat hij naar huis zou rijden. De preses weet er niet veel meer van maar volgens mij zijn we nog ergens anders naar binnen gegaan. Nadat iedereen wist hoe er gereden moest worden en we dus uiteindelijk 40 km om zijn gereden. Wat een ballentent was dit zeg. Zelfs de tafelpoten waren van armoede weggelopen. Champignon was ook nergens te bekennen. De gustibus non est disputandum, maar dit was echt helemaal niks. Kortom, een tegenvaller.





Op naar de volgende conquest. En ook dan weer: "Quid vesper ferat, incertum est"